Długa, długa zima
Pewnego razu przydarzyło mi się przeżyć bardzo długą zimę. Zamiast kilku miesięcy trwała dwa albo trzy lata. Miałam złamane serce, a świat naokoło stopniowo spowalniał, aż całkowicie zamarł w bezruchu, jakby został zamrożony. Zapadłam w sen. Połowa mnie śniła zawieszona w przestrzeni, podczas gdy druga połowa wędrowała po lesie, odnajdując na swojej drodze przedmioty – pokruszone, pomięte zdarzenia i myśli, które poprzerastały w skomplikowane struktury roślinne. Wewnętrzny czas płynął niezależnie od czasu rzeczywistego. Oba wymiary połączyły się na poziomie znalezionych obiektów i przerodziły w obrazy. Malowanie przypomina mi trochę przygotowywanie mrożonek. Wycinam z rzeczywistości pewne fragmenty i zachowuję na potem. Wycinam też kawałki siebie i zamrażam. Próbuję zachować świeżość emocji, a równocześnie ocenić na chłodno ich znaczenie. Projekt składa się z dwóch cykli obrazów przedstawiających postacie w pozycji embrionalnej oraz studia znalezionych w lesie przedmiotów. W ratownictwie ułożenie ciała w pozycji skulonej zapobiega jego wychłodzeniu i asekuruje narządy wewnętrzne. To pozycja zamknięta, chroniąca serce, umożliwiająca przetrwanie i regenerację. Kawałki roślin, kamienie, deski czy kości tworzą krajobraz zimowego lasu. Miejsce, w którym życie płynie w ukryciu, zbiera siły, by wykiełkować na nowo, gdy tylko zima się skończy.
KLAUDIA KA
Malarka urodzona w 1984 roku w Warszawie gdzie mieszka i pracuje. Uzyskała dyplom z wyróżnieniem na Europejskiej Akademii Sztuk w 2008 roku. Dwukrotna laureatka Stypendium EAS i Stypendium MEN. Laureatka I miejsca w konkursie „Szansa” współorganizowanym przez Galerię Mutu i Akademię Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Poza malarstwem zajmuje się również grafiką i animacją, a wraz ze Stowarzyszeniem Hokuspokus organizacją wydarzeń kulturalnych.
