Sakiko Yamaoka
03/2003
Wydaje się to naukowo niemożliwe, by zmierzyć i wyrazić ból ciała. Lekarze i naukowcy są wciąż podzieleni względem tego, czy ból oddziałuje z zaatakowanej części ciała czy jego źródłem jest mózg. My wiemy mniej więcej od pewnego czasu, że problemy psychiczne atakują nasze ciała. Ale to wszystko jest zbyt trudne, by wytłumaczyć obiektywnie ten mechanizm, szczególnie w przypadku innych ludzi. Czy głęboko odczuwamy ból doświadczany przez ludzi nam bliskich za sprawą wyobraźni, współczucia czy też za sprawą istnienia jednego wspólnego „ciała”? Z drugiej strony czy zrozumienie dla bólu obcych ludzi jest źródłem humanizmu? Interpretacja uzależniona od okoliczności czyni naturę uczuć niepojętą. W końcu jest to pytanie o świadomość i wyobrażenie. Myślę, że pytanie o ból symbolizuje sztukę krążącą wokół tematu „ciała”. Jest raczej korzystne dla sztuki, że większość rozważających naturę, badających rozszerzone interpretacje i możliwości wyobrażeń nigdy nie spotka się z zainteresowaniem nauki.
Jestem bardzo głupia. Zawsze zapominam o różnych rzeczach. Po prostu stoję.
Po prostu słucham.
Kocham bardzo patrzeć na niebo.
Kocham słuchać różnych dźwięków wokół mnie.
Większość z nich nie ma żadnej nazwy.
Niebo nad Japonią jest to samo, co niebo nad Afryką.
Żadnej nazwy.
Kiedy jabłka spadają na ziemię wydają dźwięk.
Za każdym razem inny dźwięk, ale bez żadnej nazwy.
Po prostu dźwięk, gdy jabłka spadają.
Zbyt dużo dźwięków, nikt nie jest w stanie ich nazwać.
Po za wszystkim nie jest to konieczne dla społeczeństwa.
Czy znacz mój zapach? Zignoruj moje imię.
I tylko poruszam się, by słuchać dźwięków wokół.
To nie jest łatwe. Jak tortury.
Ponieważ dźwięk wokół naprawdę pochodzi ode mnie.
Tylko gdy działam świat wydaje dźwięk. Jak echo.
To znaczy, że ja nigdy ……?
Ale dźwięk jest bardzo piękny.
Mam nadzieję, że pozwolicie mi powiedzieć, że jest rozkoszny.
Proszę przyjdźcie mnie powąchać. Zignorujcie dźwięk.
Raz wyszłam przed drzwi,
Byłam bardzo zdziwiona dźwiękiem, którego nigdy nie słyszałam.
Bokkot
Znalazłam martwą cykadę na ziemi obok swoich stóp.
Nigdy nie myślałam, że cykada by wydawać dźwięk musi coś ważyć.
Znałam cykady.
Widziałam je, czytałam o nich w książkach
Słuchałam dźwięków, które wydają na drzewach.
Ale uświadomiłam sobie, że pierwszy raz widzę martwą cykadę.
Podniosłam ją, była bardzo lekka.
I powąchałam ja ostrożnie, by ją poznać.
Sakiko Yamaoka
1991 – started Performance art as „Yanaka meeting” as a kind of workshop with artists on every Tuesday and Friday, Yanaka cementary, Tokyo; 1991 – „Caprice”, Gallery Art Soko, Tokyo; 1992 – „The space” organized by Artist Village, Singapore; 1992 – „More plates”, private exhibition of performace, Gallery Art Soko, Tokyo; 1993-95 – „Tokyo Tornade Project”, at 28 points of outside but no audeince, Tokyo; 1994 – „Human Tide”, Korea-Japan exchange exhibition, Nagano, Japan, Pusan, Korea; 1995 – International Nature Art Exhibition, Kongju, Korea; 1996/7 – Environment Art festival, „Nine Dragon Heads”, Chongju, Korea; 1997 – „Castle of Imagination”, Bytów, Polska; 1997 – „a la Realete”, Tokyo; 1998 – Art Festival „Toolwood”, Monachnium, Niemcy; 1998 – „Black Market meeting”, Sandomierz, Polska; 1999-2003 – „Minimum/Distance of Performance art, Underground in Shinjuju, in front of Japanese Diet Building, shopping area of Ginza, A watergate/Tokyo; 1999 – „Infusion 99”, Limerick, Irlandia; 1999– „New Face of Art in Asia”, Lublin, Warszawa; 1999 – „Time based Art, Sapporo, Japan; 2000 – „NRW2000”, Munster, Dusseldorf, Essen, Niemcy; 2000 – „Performance art!”, Tokyo National University of Fine Art, University Museum, Tokyo; 2001 – „Women Performance Art Osaka”, Osaka, Japan; 2001 – „Interakcje”, Piotrków Trybunalski; 2001– „Meddle”, Tokyo; 2002 – „Abduction”, Tokyo; 2002 – „Interakcje”, Piotrków Trybunalski; 2002 – „Trans-art communication”, Nowe Zamky, Słowacja; 2003 – „Polyphony”, the photo exhibition, Tokyo; 2003 – „Performance art in NRW”, Kolonia, Essen, Niemcy; 2003 – „Interakcje”, Piotrków Trybunalski; 2003 – „ZCCA-Libusin”, Białystok
