Bożena Knecht, „UWAŻAJ, PASS AUF…”,
Dotyk jest tym co ożywia…
Ciało poznane przez dotyk jest sumą fragmentów.
Przestrzeń erotyczna dotyku to przestrzeń wielu naraz zmysłów
Albo pod zmysłów, najbliższa może „przestrzeniom” jakie kreuje
Smak i zapach, o wiele gorętszą od przestrzeni wzroku.
Ciało staje się wywróconą na drugą stronę rękawiczką.
Doznawanie i poznawanie od wewnątrz.
Wyobraźnia i mistyka doznań.
Ciało jest przedmiotem, medium, esencją na chwile.
Emocje, zmysły- dotrzeć do istoty , do wnętrza…
Odnaleźć w materii, przedmiocie, kwiecie – delikatność przeżyć, zmysłowość, zatracenie.
Zanurzyłam się w cielesność kwiatu i jego „czuciu”.
Chce zatrzymać widza na zadumę. Widzu, a oglądając wystawę „UWAŻAJ,…”
Fragmenty tekstu J. Kotta „Mały traktat o erotyce” -Aloes+
Bożena Knecht
O fotografiach Bożeny Knecht
Nie wiemy co jest pod spodem tych „powłok”.
Mają żyły, pulsujące ścieżki krwi, są pełne soku, a mimo to czuć, że ich czas się skończy.
Chce się wejść w ich wnętrze, schować się jak do gniazda albo do łona matki.
Wnętrze jest na zewnątrz i odwrotnie, powłoki same są jak ciała.
Chcielibyśmy odciągnąć skórę, żeby uchylić kryjącą się pod nimi tajemnicę.
Fotografie Bożeny Knecht są jak abstrakcyjne obrazy, mimo to próbujemy nazywać to co nam się wydaje, że widzimy.
Pokazują zimno i gorąco, pozwalają widzowi na podróż we wnętrze……uczuć.
Anne Marie Frascoli
(tłumaczył – M.Kraft)
Osobnym rozdziałem twórczości Bożeny Knecht jest jej twórczość fotograficzna. Artystce udało się w ramach tej dyscypliny wypracować własny wyraz estetyczny i artystyczny, chociaż nie poszła ona , podobnie jak w malarstwie, w stronę eksperymentu lub tak modnej aktualnie- prowokacji formalnej, czy tematycznej.
Artystka w fotografiach operuje określonym repertuarem form i przedmiotów, które ukazuje w znacznym przybliżeniu i fragmentarycznie, tak jakby chciała nawiązać z nimi najbardziej intymny kontakt, a nawet w nie wniknąć. Poprzez niezwykłe powiększenie elementów, codzienne przedmioty stają się talizmanami. Zaciera się ich przeznaczenie i funkcja. Stają się przez to formami na wpół abstrakcyjnymi. Fotografując na przykład kwiat, motyw obarczony głęboką symboliką, aczkolwiek zbanalizowany w sztuce, ukazuje go również w sposób niecodzienny, powiększając jego kielich, wnikając w jego wnętrze okiem obiektywu kamery.
Jak pisze w jednym ze swoich wierszy „zanurzyłam się w cielesność kwiatu/ – jego czystości, doskonałości/- jego kruchości, zmysłowości/- zaglądałam w jego wnętrze, w jego „uczucie” (…) stopiłam się w jedno, byłam w kwiecie, byłam kwiatem”. Artystce chodziło o odnalezienie, na bazie otaczającego ją świata przedmiotowego, głębszych wartości. Wydobyć z materii emocje, zmysłowość. Próbować dotrzeć do wnętrza, do jądra czucia. Zatrzymać na chwile. Ujawnić kruchość rzeczy i przemijalność czasu.
Fotograficzne przedmioty służą jako materiał , z którego artystka buduje własny, autonomiczny mikrokosmos formalny, a w którym podstawowe elementy wyrazu takie jak kolor, faktura, linia, światło i płaszczyzna, tworzą poetycki nastrój zadumy i melancholii. Jej fotografie cechuje swoista uroda i wdzięk. Zmuszają one do refleksji i kontemplacji. Budzą poczucie piękna.
Tomasz Gryglewicz, O fotografiach Bożeny Knecht
