Sztuka jest ponadmanipulacyjna i ponadczasowa. Oddajmy honor temu co świadome, niezależne, konstruktywne i twórcze. Są to konieczne elementy do odczucia twórczości i uznania Artysty. Wszystko co odbierają nasze zmysły jest przestrzenią. Te oczywiste stwierdzenie wymaga wyjaśnienia, że przestrzeń staje się wymierna kiedy posiada punkty odniesienia. Przestrzeń w nieskończoności nie ma wymiaru, gdyż w niej nie ma punktów odniesienia, a co za tym idzie nie jest w relacji do naszej percepcji. Człowiek porusza się w przestrzeni, odbiera ją i interpretuje. Sami stajemy się częścią przestrzeni, nasze myślenie staje się przestrzenne. Istnieją rożne typy i rodzaje przestrzeni. Inna jest przestrzeń kosmiczna, a inna ta z którą żyjemy jako istoty ziemskie w przestrzeni miejskiej, górskiej, pustynnej, morskiej czy leśnej. Przestrzeń nie jest przypadkowa, posiada swoista logikę, swój system, a nawet swoja matematykę. Piony lasu posiadają rytm, geometrie, postępy i funkcje. Nie ma złej przestrzeni, są tylko rożne wymiary, które poprzez intuicje i emocje porównujemy i oceniamy, a zrozumienie i wiedza tworzą inne wartości. Jedną z nich jest sztuka, jako dowód naszej integralności z naturą.
Sztuka istnieje w przestrzeni zmiennych wartości i sama w sobie jest systemem w odniesieniu do czasu, tworząc nowe systemy. Sztuka ma jakby dwie płaszczyzny: płaszczyznę myśli i płaszczyznę realizacji. Pierwsza przekazuje powód twórczości, druga uświadamia jak obiekt sztuki ma się do przestrzeni. Przestrzeń Sztuki Obiektu jest jakby stała, dotykalna, ale jest również przestrzeń Sztuki Dźwięku zmieniającą w czasie swój wymiar. Iluzoryczna przestrzeń obrazu była wstępem do rozumienia, ze jedynie plaski obraz jest prawdziwa częścią przestrzeni. Płaskie dzieło sztuki nie tworzy przestrzeni, ale jest jej częścią. Moje obrazy z otwartym obszarem, z wystającymi elementami, z horyzontalnymi i pionowymi liniami poza obrazem, lub zmieniające się w ruchu wymiary i powierzchnie, były i są zawsze związane z przestrzenia, a barwa, proporcje, rytmy, ciągi uświadamiają jaki jest ogromny związek miedzy Sztuka Obiektu, a Sztuka Dźwięku. Obie te sztuki były i są konstrukcyjnie tak samo budowane i co ciekawsze w każdej epoce koncepcje muzyczne i plastyczne szły zawsze równolegle. Niewątpliwie moje kompozycje oparte na matematycznych proporcjach powstawały podobnie jak proporcje dźwięków Bartoka, a kompozycje z pustymi przestrzeniami i niekończącymi się liniami maja odbicie w kompozycjach Antona Weberna. W jakiejś dalekiej analogii tonalne systemy Bacha, a później Schonberga są równoległe do systemów Cezanne’a, Malewicza, Strzemińskiego. Sformułowany przeze mnie system 'Czterech Znaków Płaszczyzny i Czterech Obszarów Przestrzeni’ pozwala na znalezienie elementów z jakich z budowana jest przestrzeń i z jakich elementów budujemy sztukę. Mając świadomość tych zasad, moje obiekty sztuki potwierdzają związek miedzy punktami odniesienia w przestrzeni natury, a punktami odniesienia w przestrzeni analitycznej wyobraźni. Dążąc do perfekcji twórczej, świadomość podpowiada, że doskonałość idei jak i realizacji, tak jak każda doskonałość istnieje wyłącznie w wyobraźni. Nie ma prostej linii, ani idealnego kwadratu. Może wiec doskonałość jest w niedoskonałości, a w niej należy szukać 'idealnej prostej’ tam gdzie wszystko jest krzywe, gdzie kora wyznacza prosta pnia i gdzie '…są tylko pionowe horyzonty…’, a w rytmie żywej geometrii szukać poezji słów zamieniając je na imiona.
Jerzy Grochocki
Jerzy Grochocki – Geometria Natury
(…) Estetyka, filozoficzna refleksja i język geometrii zostały u artysty zaprzęgnięte w konsekwentny i niezwykle atrakcyjny wizualnie dyskurs. Spajającym całość tej twórczości problemem są, jak się wydaje, rozważania podmiotu nad natura rzeczy i natura natury. Jednak mimo tak wydawałoby się abstrakcyjnego stylu myślenia, artysta nie oddala się od konkretu. Istotnym kontekstem tych dziel są towarzyszące im tytuły i komentarze, które mogą przypominać japońskie haiku, oraz teksty teoretyczne artysty. (…) Grochocki posługuje się znakami i językiem geometrii jak podręcznymi narzędziami, które umożliwiają mu artykulacje własnego systemu kodu. Tworzą go cztery podstawowe znaki płaszczyzny i cztery rodzaje obszarów. Znaki płaszczyzny noszą arbitralnie przypisane im barwy (czarna, złota, srebrna i zielona), które opisują przestrzenie: otwarta, ograniczona, elementowa i dzielona. (…) Po upływie dwóch dekad twórczość Grochockiego ewoluuje i jego prace często przybierają formy obiektów o charakterze assemblage’y. Wnosi on rzeczywiste elementy natury i tworzy malarskie obiekty przestrzenne, nazywając je „Synteza Natury z Logika Geometrii”. Ta praktyka jest wynikiem odejścia od tradycyjnej idei parergonu, ale jest również rezultatem coraz uważniejszego koncentrowania się na aspekcie przestrzeni. Grochocki zwraca tez uwagę na percepcyjny charakter postrzegania świata jako przestrzeni, która staje się przyswajalna dopiero w momencie, gdy jesteśmy w stanie znaleźć w niej punkty odniesienia.(…) Jeśli niegdyś Grochocki dowodził, ze przestrzeń obrazu jest plaska i jako taka nie tworzy przestrzeni, ale jest jej częścią, niewątpliwie musiał mieć świadomość, ze jest to tylko koncepcja i idea, która ledwie odbija a już na pewno nie odzwierciedla rzeczywistości. Wszystkie artefakty i dzieła są przestrzenią konstytuowania się iluzoryczności idei. Fakt, ze dzieło wylania się z ?prochu? i koniec końców staje się ponownie prochem, pozwala snuć domysły, ze skoro nie posiada ono w sobie niczego stałego, poza tym, co materialne, domniemana esencjonalność jest ledwie cieniem obrazu… Jednak paradoksalnie właśnie to, co ulotne, efemeryczne i niestałe, jest faktycznym przyczynkiem, genezą i kontekstem każdego dzieła sztuki. (…)
Roman Lewandowski
(fragmenty tekstu w katalogach wystaw w galerii Sektor I i ArtNewMedia
Jerzy Grochocki
Wydział Architektury na Politechnice Warszawskiej, dyplom Magistra Inżyniera 1957. Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom Magistra Sztuki 1963. W latach 1963 do 1968 maluje serie obrazów pt. „Pejzaże” inspirowane pejzażem górskim, a także, „Martwe Natury”, „Kompozycje Figuratywne” i „Impresje” w nastroju surrealnej abstrakcji. W 1967 założył artystyczna grupę malarską nosząca nazwę „Grupa 7”. Wystawy „Grupy 7”- Warszawa (1967), Herning, Archus (Dania 1968) W latach 1967/70 matematyczno-geometryczne fascynacje prowadza Grochockiego do twórczości w kierunku sztuki konstruktywistycznej. W roku 1970 w wyniku rozważań na temat koloru, przestrzeni i płaszczyzny obrazu, wyodrębnił cztery podstawowe pojęcia kształtu: płaszczyznę, kwadrat, linie i punkt oraz cztery pojęcia barwy: czarnej, złotej, srebrnej i białej. Z tych elementów stworzył system: Czterech Znaków Płaszczyzny i Czterech Obszarów Przestrzeni. W 1977 roku uczestniczył w Kongresie Tekstu Wizualnego w Warszawie, gdzie pokazał swój system kolorystyczny w odniesieniu do dźwięku litery, tworząc swoisty język wizualny. W tym czasie był związany twórczo z ruchem Sztuki Systemu w Europie i z jego grupami artystycznymi takimi jak „Arbeitkreis” w Holandii, „Dimensio” w Finlandii, „Exacte Tendenzen” w Austrii. W latach 1978/80 Grochocki utworzył matematyczny ciąg liczbowy, który stal się inspiracja do wielu jego kompozycji. Komponował także fotomontaże, collage z przypadkowych form oraz modularne obiekty przestrzenne. Od roku 2000 do swoich prac wnosi rzeczywiste elementy drzewa i tworzy malarskie obiekty przestrzenne nazywając je Synteza, Natury z Logika Geometrii.
W maju 1984 roku wyemigrował wraz z rodzina do USA. Mieszka w Houston, Texas. Brał udział w przeszło stu wystawach grupowych i indywidualnych w Europie i w USA. Otrzymał kilka nagród i wyróżnień. Prace Grochockiego znajdują się w Muzeach i w prywatnych kolekcjach w Europie i w USA.
Muzea i Kolekcje:
Muzeum Sztuki, Łódź/Polska
Centrum Sztuki Współczesnej/Zamek, Warszawa/Polska
Muzeum Sztuki Współczesnej, Chełm/Polska
Teatr Studio, Warszawa/Polska
Biblioteka Krasińskich, Warszawa/Polska
Kolekcja Exakte Tendenzen, Wieden/Austria
Kolekcja Sztuki Konstruktywistycznej, Cholet/Francja
Art Museum, Portland, Oregon/USA
Museum Modern Art, Hunfeld/Niemcy
Wybrane Wystawy:
2008 Museum Modern Art, Hunfeld, Niemcy
Black Fish Gallery, Portland, Oregon, USA
2007 ArtNewMedia, Warszawa
Galeria Sztulki Współczesnej, Zakopane,
Anya Tish Gallery, Houston, Texas, USA
2006 Anya Tish Gallery, Houston,Texas, USA
Williams Tower, Houston,Texas, USA
Sektor I, Katowice
Korozja i Kolor, Wołomin
2004 Anya Tish Gallery, Houston, Texas, USA
Red Onion, Warszawa
Wizytująca Galeria, Warszawa
2003 „Program 2003”, Paryż, Francja
2002 Korozja i Kolor, Wołomin
1997 Artisan Field, Houston, Texas, USA
1988 Arsenal Gallery, New York, USA
Gallery Now New, York, USA
1986 Artifacts Art Salon, Miami, Florida, USA
Gallery Now, New York, USA
1985 Gallery Now, New York, USA
Pembroke Gallery, Houston, Texas, USA
1984 Multnomah Art Center, Portland, Oregon, USA
1979 Library Leppavaara, Espoo, Finlandia
1978 Dom Artysty Plastyka, Warszawa
1973 Gallery Aritza, Bilbao, Hiszpania
Sala Besaya , Santander, Hiszpania
1970 Dom Artysty Plastyka, Warszawa
Gallery 10, Warszawa
1969 Galeria Współczesna, Warszawa
1968 Charlotenborg, Kopenhaga, Dania
1966 Tow. Sztuk Pięknych, Warszawa
